Willem van der Biezen, schilder

In de portemonnee van Willem van der Biezen zit een briefje waarop zijn postcode, e-mailadres en telefoonnummer staan geschreven. Dat kan handig zijn, voor als zijn geheugen hem weer eens in de steek laat. Dat hij lijdt aan ‘de schildersziekte’ en alle klachten die daarmee samenhangen, wijt hij aan de 27 jaar die hij voor hetzelfde bedrijf werkzaam is geweest.

Vijftien was hij nog maar, toen hij er begon. ‘We stonden de hele dag in de verfdamp. Als ik na een dag werken op de fiets stapte, wist ik vaak niet meer hoe ik thuis moest komen. Tegenwoordig mag de jeugd onder de achttien geen biertje meer, maar je wilt niet weten waar ik allemaal aan blootgesteld ben geweest.’

Van der Biezen loopt de deur bij de dokter niet plat. Als hij rond de veertig jaar oud is, verergeren de klachten. Zijn huisarts verwijst hem door naar een psychiater. Hij is namelijk steeds vaker moe en ook erg somber. ‘Het gesprek kwam al snel op mijn werk. Hij vroeg: komen de klachten niet gewoon door het schilderen? Toen pas begon ik er een beetje over na te denken. Van depressiviteit heb ik nog steeds last. Thuis na het werk heb ik nergens puf voor, ik val zo op de bank in slaap.’

In 2006 stelt het Solvent Team in Amsterdam de diagnose CSE. Het komt niet als een verrassing. Van der Biezen heeft ondertussen al veel over de ziekte gelezen. De diagnose is ergens ook een opluchting. Zoals zoveel CSE-patiënten worden zijn klachten lange tijd afgeschilderd als flauwekul. ‘Met mijn baas kon ik er niet over praten. Breek je een been, dan kan iedereen dat zien. Mijn klachten werden afgedaan alsof ik het mij allemaal inbeeldde. Maar toen ik de diagnose kreeg, stond het toch echt zwart op wit.’ Van der Biezen krijgt een WSW-indicatie en werkt een tijdje bij het Leids sociaal klussenteam. Nu is hij in dienst bij een vastgoedbedrijf en werkt hij dertig uur per week aan monumentale panden. ‘Ik kan er vanuit mijn woonplaats Valkenburg (ZH) op de fiets naartoe. Meestal werk ik alleen, met de radio op klassieke muziek. Het werk is ook een afleiding voor mij. Ik heb geen energie voor hobby’s of andere dingen. Wandelen met de hond is mijn enige bezigheid.’

Eind 2023 ontvangt Van der Biezen een tegemoetkoming vanuit de regeling TSB. ‘Het is goed dat de regeling bestaat’, zegt hij. ‘Maar liever had ik gehad dat mijn ex-werkgever deze had betaald. Ook na de Vervangingsplicht in 2000 bleven we willens en wetens met de schadelijke verf werken. Nu betaalt de maatschappij mijn tegemoetkoming, dat is ergens oneerlijk. Hoe dan ook ben ik blij met de erkenning die eruit spreekt, want die heb ik lang niet gehad. Het geld zet ik vast. Ik wil door tot mijn 62^e. Ik denk erover om samen met mijn vriendin naar een provincie buiten de Randstad te verhuizen. De rust en ruimte zullen mij goed doen.’