Hendrik Jan Bruggink, oud schilder

‘Tijdens het schilderen viel zomaar ineens mijn arm naar beneden’, blikt Hendrik Jan Bruggink terug op het moment dat zich voor het eerst een symptoom van zijn ziekte openbaarde. Hij was zittend op een steiger aan het werk bij een winkelpand in Zutphen. ‘Plotseling voelde ik al mijn krachten wegvloeien, als een fietsband die leegloopt. Ik viel zo van de steiger op de stoep. Daar lag ik dan.‘

Even later lukt het Bruggink om op handen en knieën naar binnen te kruipen. Hij aarzelt geen moment en belt zijn baas, om te vertellen dat hij naar de dokter zal gaan. ‘En weet je wat nu het gekke was? Precies op dat moment kwam een collega binnen, met in zijn handen een blaadje van de bond. Hij zei: Henk, er staat een interessant verhaal in over OPS, dat moet je eens lezen. Toen ik dat eenmaal gelezen had, dacht ik: als het dát maar niet is.’

Na een doorverwijzing naar het Solvent Team in Amsterdam krijgt Bruggink het nieuws dat hij wel degelijk OPS (CSE) heeft. Het is 1999 en hij is dan nog maar 53. ‘Je kunt je vak niet meer uitvoeren, werd mij verteld. Wat zou je ervan vinden als je met vervroegd pensioen zou gaan? Dat was best even slikken, maar ik had gewoon geen keus. Als ik door was gegaan met mijn werk, dan was ik er nu misschien niet meer geweest.’

Bruggink begint als schilder op zijn zeventiende en werkt veel met synthetische verf. Tijdens zijn werk zijn de ruimtes vaak slecht geventileerd. Eén project kan hij zich nog goed herinneren. ‘In een nieuw kantoor was een zwevende houten vloer geplaatst. Daar moesten we de betonvloer en muren schilderen met twee-componentenverf, echt puur vergif. Regelmatig haalden we er een vloerplaat uit zodat we even naar lucht konden happen. Op maandag trok ik een schone overall aan, op vrijdag kon ik er zo uitkruipen. Dat ding was door de verf zo hard geworden, die bleef vanzelf rechtop staan.’

Als de schoondochter van Bruggink hoort van de regeling voor werknemers met CSE, maakt ze de aanvraag voor hem in orde. ‘Die regeling is er wel wat laat gekomen’, zegt hij. ‘Want door de arbeidsongeschiktheid ga je er financieel toch behoorlijk op achteruit. Maar het OPS-loket heeft alle medewerking verleend en alles vlot geregeld, mede dankzij het feit dat ik alle papieren van mijn diagnose netjes had bewaard.’

Bruggink is vaak vergeetachtig en ook snel moe. ‘Na tien minuten inspanning vloeien al mijn krachten weg. In het begin had ik daar moeite mee, maar ik heb ermee leren leven. Ik ben gewoon blij dat ik er nog ben. Ook ben ik echt héél blij dat ik destijds niet heb gewacht, maar meteen actie heb ondernomen. Het klinkt gek, maar mijn val van die steiger is ergens ook mijn geluk geweest.’